Twee oranje konijntjes

Ik lust graag een slokje. Een lekker drankje, zomaar: voor de gezelligheid. En om de dorst te lessen. En om even te relaxen. En om even mijn verdriet te verdrijven. Maar nu wil BIG BROTHER dat verhinderen. Straks is er niks meer vrij te koop. Alcohol gaat op de bon. Maar zo’n rantsoenering op recept is niet zo bon voor mij.

Ik protesteer. Voor mijn toekomstige dorst, voor het plezier, voor de roes, voor de ontspanning en tegen de pijn heb ik een voorraadje aangelegd. En ik ga nog véél meer hamsteren. Van alles wat: bier, wijn, port, whisky en vermout, gin, wodka, rum en noem maar op. In proefflesjes, in halve, driekwart en hele liters. Zo gauw krijgen ze mij niet drooggelegd. Gister heb ik na mijn werk nog een kofferbakvol drankjes ingeslagen. En een dorst dat ik van het sjouwen kreeg: niet te geloven. Na een proefflesje cognac in de koffie probeerde ik koffie met een flinke scheut rum. Heerlijk.

En een energie dat je ervan krijgt. Maar na het laatste kratje bier in de gang gezet te hebben was ik toch wel een beetje slap in de benen. Ik had tóch al geen zin om meteen te gaan koken. Dus even uitrusten met een lekker witbiertje erbij. Dat is óók voedzaam, zeggen ze. Maar op één been kun je niet staan, dus sloeg ik een tweede flesje achterover. Ik werd een tikkie duizelig. De slaapkamers zijn al volgestapeld met mijn noodvoorraad kratjes, kisten en dozen. Ik hoef mezelf gelukkig niet de trap op te hijsen want ik slaap beneden op de bank.
U raadt het goed: ik woon alleen. Dat komt omdat mijn vriendin niet zo goed tegen een drankje kan. Stom, niet? Ze werd chagrijnig de laatste keer en zei dat ze me niet meer leuk vond als ik tegen haar schreeuwde. Maar ze schreeuwde ook tegen mij. Eigen schuld, dikke bult dat toen zij mij sloeg ik haar terugsloeg.

Het is nou wel een grote bende in de kamer. In de keuken trouwens ook. Afwassen kan later wel. Eerst moet ik dat konijntje even vangen. Dat lukt niet zo best, want dat kreng zit telkens ergens anders als ik denk ‘hebbes’. Gekke kleur konijn trouwens: oranje met paarse vlekkies. Even een pilsje pakken voor ik het nog es probeer, nog es probeer. Zou een knijn ook een slok sjampie lusten? Zie ik nou dubbel of zijn er nu echt TWEE oranje knijntjes? Touché

Writing, to me, is simply thinking through my fingers. — Isaac Asimov

Uit de gevangenis (Haiga-Trivar)

The art of writing is the art of discovering what you believe. — Gustave Flaubert

ZWARE JONGENS (en meisjes)

In de Verenigde Staten van Amerika is meer dan één derde van de inwoners te zwaar. Gevolg voor hen is een erg hoog risico voor hart- en vaatziekten, diabetes en een uitgebreide collectie van andere ernstige aandoeningen. Aldaar wordt ter bestrijding van obesitas (vetzucht) 36,5 miljard dollar uitgegeven. In vijftien jaar tijd zijn de uitgaven vertienvoudigd en bedragen nu 11,6 procent van het nationale budget aan gezondheidszorg. Ook in Nederland is vetzucht een groeiend probleem; de laatste tijd zelfs voor heel jonge meisjes.

De knaap zit op de bank en ZAPT. Van het ene Tv-kanaal naar het andere. Twee uur achter elkaar. Zapmoe zet hij zich achter de computer zitten en speelt een adventure. Drie uur achter elkaar. Met hoekige, rode oogjes en moe van het gevecht en al het lawaai in z’n hoofd duikelt hij z’n bedje in. Bovenop een spelletjescomputer, waarmee hij doende is tot ie in slaap valt. Ook dán nog bewegen z’n ogen en duimen.

‘Schuldig’, verklaarde de rechter later. ‘Je bent een ware couchpotato, een zitbanksloeber, een zitzak. Op díe bank ben je niet goed terecht gekomen. Je bent bezig je eigen doodvonnis uit te voeren, want je bent véél te zwaar. Je graaft je graf met eigen tanden. Mijn uitspraak is een anti-doodvonnis. Onvoorwaardelijk en levenslang geldt: UIT, die dwangbuis. Ik verplicht je veel te bewegen om af te vallen. Dan kun je in afgeslankte vorm opnieuw beginnen. Naar een scherm kijken is taboe als je buitenshuis live ongeveer hetzelfde kunt zien of meemaken. Het gebruiken van chips, patat, hamburgers, cola, snoep en ander snelklaarvoer is vanaf vandaag streng verboden. Ik veroordeel je tot water en brood. Tweemaaldaags theewater en bruinbrood met een appel en een ei. Verder moet je aardappelen met groenten en vis of mager vlees eten. Met daarbij een glas karnemelk, veel vruchten of vruchten-sap’.

Badend in het zweet en met kloppend hart schrok de knaap wakker. Het was maar een droom, gelukkig. Biologisch-dynamisch bruinbrood? Wat is dát in godsnaam? Hij moest er niet aan denken om nóg vaker naar buiten te moeten voor het halen van versproducten. Om misschien óók nog in de keuken te moeten staan om te koken plus de afwas. Dát zou pas een nachtmerrie zijn. SinaZAPpelZAP ? ANNA LIESE

Een vleugje geluk ( Haiga)

Column ONTHAASTEN in FRIESLAND

Af en toe houden mijn vrouw en ik de stad voor gezien. Dan moeten we even onthaasten en onthechten op het Friese platteland. Bijna niemand weet dan waar we zitten, daar tussen Ergens en Nergens. Aan het eind van een doodlopend paadje (en de bewoonde wereld) ligt ie..de woonark.

Heerlijk vinden we het zo, zonder post, krant, telefoon en televisie. Maar we hebben wel elkaar en we vervelen ons nooit. Het is daar zó stil, dat je bij wijze van spreken het gras kunt horen groeien. Er wordt een fors gaatje in de dag geslapen tot de ochtendzon de boot lekker heeft opgewarmd. Voor bij het ochtendbroodje zet ik een geurig bakkie thee of koffie. Door het grote raam met zicht op het meer schijnt de zon op tafel, waaraan mx92n vrouw een cryptogram oplost, of de specieboontjes afpunt.

Intussen gooi ik een hengeltje uit. Ik ben een vredelievend man ook al rijg ik daarvoor een worm aan de haak. Ik voer eendjes….geen oorlog. Niet allen de eenden zijn onze gasten maar ook een zwerfkat en een reiger. Soms zitten de beesten zelfs paradijselijk aan mijn weerskanten, belust op een versgevangen voorntje. En zó is ons natuur-begeer tegelijkertijd een beetje natuur-beheer.

Voor ons natje en droogje moet er weliswaar een half uurtje geroeid worden naar het dorp aan de overkant van het meer. Maar de beloning bestaat dan wel uit allerlei heerlijkheden zoals de allerlekkerste turfgerookte Friese worst van de dorpsslager, het gezondste woudkorenbrood van de warme bakker, de romigste yoghurt, een pasgeslacht hennetje plus kakelverse eieren van de biologische boer. De stevige trek aan de roeiriemen of druk op de pedalen levert daarbij de gezonde inspanning, welke garant staat voor een fijn middagslaapje.

Met een beker koffie in de hand start ik later de buiten-barbekjoe op en geniet van de heerlijke geur van gegrilde baars of varkenskoteletjes. Met het buikje vol, een glaasje Friese Beerenburg bij de hand en een mooi boek, vliegt de avond om.

’s Nachts houdt de wiegende boot ons in een droomloze slaap tot het ontwaken midden in het weidse Friese weideland. Gek, dat de meeste mensen al dat moois van zó dichtbij over het hoofd zien. Het is wel de reden, dat wij waarschijnlijk nooit meer een vliegtuig naar verdere oorden zullen pakken. Henk Veenstra

2012 > 2013….Op vader’s schouders (haiga)

RONDJE OM DE KERK

Bijna dagelijks, behalve op Zondag, zag ik hem buiten scharrelen, steeds bukkend. Heel langzaam want hij is blijkbaar niet meer zo best ter been. Sinds kort gebruikt hij een stok. Vanuit de verte zie ik wel dat hij echt geen Nordic Walker is, want ondanks de steun zwalkt hij van links naar rechts. En heel gek, ik heb deze oude man nog nooit terug zien lopen.

Maar laatst liep ik even langs de brievenbus en kwam hij me tegemoet. Hij had een zakje in z’n linkerhand en in z’n rechter tot mijn verbazing geen wandel- maar een prikstok. Uit het plantsoen naast het voetpad prikte hij een weggewaaid papiertje en deed dat in de zak. Ik sprak hem aan en vroeg: ‘Waarom, goede man, doet u dat?’

Toen vertelde hij me dat hij al acht jaren een “rondje om de kerk” deed en nu met een “grijpstok” het zwerfvuil verzamelde. Die knijper had hij eens gekregen van een vriendelijke medewerker van het wijkbeheer.

Fijn toch, dat zulke dingen gebeuren. En een prima initiatief van iemand die zó het aangename ( de wandeling ) met het nuttige combineert. Het is ronduit bewonderenswaardig, dat iemand de mannen van de gemeentelijke reiniging- en plantsoendienst een goed hart toedraagt en alvast wat troep voor hen opruimt. Misschien inspireert deze éénmans-prik-actie de gemeente om meer mensen een dergelijke knijpstok te geven. Om te helpen deze gemeenschap tot de “Schoonste van het hele land” te bevorderen. Touché

De laatste druppels van 2012 (Haiga-Trivar)

Tover deze Haiga-Trivar om tot een KLANK-beeldgedicht door het aanklikken van deze PianoTweet van Joost Brands:

of deze: http://pianotweets.files.wordpress.com/2011/04/pt-11-04-11.mp3

STRONTJES ROND DE KERK

Gister ben ik ook maar eens om de Centrumkerk gaan wandelen. Mét de hond, want onze border-collie was wel aan beweging toe na een regenachtige inpandigheid met dit luie baasje. Normaliter vermijd ik deze plek; bij een kerk als instituut heb ik niet zoveel meer te zoeken.

Hut hondje had zich onderweg al fiks uitgeperst, maar rondom deze kerk huizen blijkbaar meerdere fikkies die ook hun baasjes af en toe even uitlaten. Er is hoop, dacht ik, toen ik eens goed keek. Veel hoopjes, hondepoep dus. Om misselijk van te worden, ongelooflijk veel drollen. Dit ondanks verbod en gebod en particuliere plicht tot ruiming, annex de opwekking middels ingebedde trottoirteksttegelteksten als “ BIJ HET HOUDEN VAN EEN HOND……HOORT HET RUIMEN VAN DE STRONT”.

Derhalve gemeente, wat ik u bidden mag, zorg voor permanente camerabewaking van dit uitlaatcentrum, gepaard gaande met boetedoening ter spekking van de gemeentelijke kas. In ieder geval ben ik weg als de groenstroken (heden ten dage bruinstroken) rond de kerk gemaaid worden en faecaliën in het rond vliegen. TOUCHÉ

MAILHIT ( http://www.mailhits.eu/2011/02/mailhits-nederlands/ ):

Van ver klinkt je lach (Di-FERS)

Gehoorgestoord ? (column)

GEHOORGESTOORD

Laatst was ik op een feestje. Een best kostbaar feestje met hapje, drankje, muzakje. Want voor de muzikale omlijsting was een disk-jockey ingehuurd. Zo’n vijftien vierkante meter had deze gast nodig voor zijn apparatuur met alle toeters en bellen eraan. Prominente plaatsen waren er voor joekels van speakers.

Nu ben ik van de oude stempel en had vroeger voor het dansgedoe een beetje geoefend met de wals, de quickstep, de passo-double en tango, de slow-fox enzovoort. Maar kom daar hedentendage eens om….lau loene. Met de bas in de box trillen je ingewanden nu mee met de nieuwerwetse zenuwslopende herrie. Dansen in tedere omarming met je danspartner is not-done. Daarentegen schijnt het de bedoeling te zijn dat één ieder geheel afzonderlijk rondstampt als een tomahawkzwaaiende indiaan. Mee-wriemelen is het devies. Iets anders doen is in deze tantaluskwelling zelfs onmogelijk. Een normaal gesprek voeren? Forget it. Dat kan pas weer enigermate op zo’n halve kilometer voorbij deze geluidsbarrière. Diverse lieden, die probeerden met mij een praatje te maken, hield ik ten einde raad maar een briefje voor met de tekst: IK VERSTA JE NIET.

Dát bespaarde me waarschijnlijk een zeer ernstige stembandbeschadiging. Ik heb nog wel geprobeerd om de DJ tot verstandiger gedachten te brengen ter eerbiediging van de grijze haren met het verzoek tot halvering van de decibellen en het tengehore brengen van liefelijke samendansmuziek, maar hij verstond me zeker niet. Ik vermoed dat deze knaap inmiddels behoorlijk gehoorgestoord is. Dát zou tenminste automatisch ook het hoge geluidspeil verklaren. Wel is er een groot voordeel verbonden aan zo’n lawaai-orgie: ook een volkomen vreemde kun je legitiem uiterst intiem benaderen tot op twee centimeter van een oorschelp. Want allen zó is nog communicatie mogelijk. TOUCHÉ

De bewolking breekt…(haiga)