Eenden in-stinkt (column)

EENDEN- IN -STINKT

Had ik als klussende plusser met moeite ons vijvertje opgeknapt en er kwam een stel eendjes op af. Van heinde of verre, misschien wel uit Peking, Caïro of Instan-boel. Ongenood en paspoortloos landden ze in de achtertuin en maakten een rotzooi van de plas. Er zat niets anders op dan ze weg te jagen. Want anders komen ze terug. Telkens weer.

In een woonstraat van onze woonplaats heeft lang geleden een grapjas een betonnen bak in het voortuintje ingegraven. Daar kwamen twee eenden op af. Ze kregen zes jonkies. En elk jaar keerde het koppeltje terug mét kroost en ze legden nog meer eenden-eitjes. Het onbebouwde terrein tegenover de woning werd genaast als vaste stee voor een hele eendenkolonie. Soms was er een stel eventjes weg. Misschien naar het luxe zomerverblijf in Verweg-gistan?

Af en toe raakte het autoverkeer ontregeld want de beestjes waggelden achter elkaar de weg over. Om te bezien of er bij de gastwoning nog iets te halen viel. Toeteren en foeteren hielp niet. Want eigenaardig: ze weigerden om op te vliegen. Zou dat bij ons mensen soms ook het geval zijn? Touché