Privé vakantieland HV

 

droomdans ( klankbeeldgedicht)

KLIK HIER voor de klanken van Joost Brands >

Illusies (beeldgedicht, sunmade)

Spreekwoord-verbouwing (column)

Mijn betere helft is gek op badderen. Helaast past in onze “badkamer” geen badkuip. Zó piepklein is die natte cel. Zelfs zo benepen, dat we de tandenborstels en de tubes tandpasta steeds staande moeten houden. Aangezien het voor de tijd van het jaar binnen buitengewoon warm was besloot mijn vrouw om een paar dagen bij een goede, hondvrezende vriendin in Groningen te gaan vertoeven. Teneinde aldaar wat af te koelen. Want, zei ze verhit: “Zij heeft wél een bad”. Na uitgebreide instructies over niet te lang computeren, de hond tijdig uitlaten, de orchideeën ontluizen en bewateren, het vuilnisvat van de buren buitenzetten en zo nog meer, vertrok mijn zonnestraaltje tijdelijk met de zuiderzon. Inmiddels was het dus high noon en (met 25 graden Celsius in de schaduw) ook buitenshuis ongeloof’lijk warm. Veel te warm voor de tijd van het jaar. Derhalve besloot ik me rustig te houden en op een beschaduwd plekje mijn lijf maar in een ligstoel neer te vlijen .

Er klonken timmer- en boorgeluiden uit het huis. In een enorme stofwolk waren werklui bezig. Uit een groot gat in de woonkamervloer dook het hoofd van een werkman op met een gouden ring tussen zijn vingers. “Ad fundum”, verklaarde het hoofd, we zijn alvast begonnen met het bouwen van de open haard * voor uw vrouw”. Ook in het plafond bleek een gat te zitten. Door weer een andere opening, nu in het nokje van onze woning, keek iemand naar mij. “Nou, dat lucht zeker op”, riep deze gast enthousiast. “U ziet zó de zon weer schijnen”. Intussen bedacht ik, dat een forse stapel hout voor de open haard goed van pas zou komen. Ergens hoorde ik een boomzaag brommen. Kwam dat even goed uit. Even later had ik al aardig wat stammetjes naar een hoekje van de achtertuin gesjouwd en opgestapeld. Ik bedacht nog dat de hond moest worden ontluisd, een vuilnisvat en de orchideeën moest worden uitgelaten, de computer bewaterd en zo meer…..
Met zweetparels op mijn voorhoofd werd ik wakker: in de ligstoel én op de volle zon. Geen splintertje openhaardhout te bespeuren en er was niets aan de hand met het huis. Gelukkig maar.

Mijn ervaring is, dat ik mijn invallen onmiddellijk moet noteren. Anders zijn ze verfloept. Bij een lekker koelkastbiertje noteerde ik dus rap voor aanvulling van mijn archief: Eigen haard is goud waardx > open haard is goud waard > open haard is hout waard > OPEN HAARD IS OUD HOUT WAARD

*) Niet dat ik het vergeten was, hoor, maar het is echt waar: mijn vrouw is ‘s zomers gek op koelte en ‘s winters gebrand op warmte. Vandaar dat zij steeds probeert mij ervoor warm te maken om midden in onze doorzon-woonkamer een open haard te laten bouwen. “Dan kun jij tenminste als ik niet thuis ben achter die schoorsteen in je neus of oren peuteren”. ( De schat heeft een aangeboren neiging om te denken dat ik me tijdens haar afwezigheid stierlijk zal vervelen).

DE DROOMCOLLECTIE

Mijn eega beweert regelmatig publiekelijk dat ik zo’n baby-maagje heb omdat ik zo weinig eet. Voor een man dan. Blijkbaar is dat idee in haar achterhoofdje vastgezet uit nabeelden van broer en vader, schransend boven dampende, volgestapelde etensborden.

Laatst hadden we – als afsluiting van een vakantieperiode- een etentje in zo’n onbeperkt wok-restaurant. Er waren zó veel verschillende gerechten en alles smaakte mij zó goed, dat ik het er maar eens extra van nam. Tot en met driemaal toe toet én nog koffie met een jenevertje tot slot.

Ik barstte zowat uit mijn voegen. Die nacht kreeg ik alsmaar zware dromen. Nee, niet van Lucas Bols en Zoonen, maar over de glaasjes wijn die ik niet had genomen. Ik droomde zelfs over flessen wijn, wel vijftig stuks. Over een verzameling bijzonder oude, zeldzame en dus kostbare Franse wijnen. Op een mysterieuze manier werd die collectie alsmaar groter, maar de namen van al die exclusieve bewaarwijnen waren bij het ontwaken helaas verfloept. Daarom heb ik mijn wijn-encyclopedie maar eens opengeslagen. Stond er misschien een fles Chateau Rothschild ABC 1989 bij? Of een Bordeaux-superieur Chateau Fayau ABSC 1997? Of tien flessen Grand Cru St. Emilion AC 1986 van Chateau Lagrange de Lescure?

Nu zijn mijn betere helft en ik niet eens wijndrinkers. Daarom, de volgende keer als ik weer neiging krijg om zó veel te buffelen, neem ik dán maar eens een flinke slok wijn. Want misschien droom ik daarna wel van een fikse voorraad Franse cognac als welkome aanvulling op deze droomcollectie Franse bewaarwijnen. Touché.